”Być zawsze zjednoczonym z Jezusem, oto mój plan na życie”. Tymi prostymi słowami Carlo Acutis, chłopiec, który zmarł na białaczkę, przedstawia istotę swojego krótkiego życia: żyć z Jezusem, dla Jezusa, w Jezusie. (…) “Cieszę się, że umieram, ponieważ przeżyłem swoje życie, nie marnując nawet jednej minuty na to, co nie podobałoby się Bogu.” Nas także Carlo prosi o to samo: prosi o to, by dać świadectwo Ewangelii poprzez pryzmat naszego życia, tak aby każdy z nas mógł być światłem, które oświetli drogę innym.
Nastolatek naszych czasów, jak wielu innych, aktywny w szkole, posiadający grono przyjaciół, wielki ekspert (jak na swój wiek) w dziedzinie komputerów. A przez wszystko, co robił przenikało jego osobiste spotkanie z Jezusem Chrystusem. Carlo Acutis staje się świadkiem Zmartwychwstałego Jezusa, zawierza się Najświętszej Maryi Pannie, żyje w łasce uświęcającej i opowiada swoim rówieśnikom o poruszającym doświadczeniu spotkania z Bogiem.
Jego pokarmem jest codzienna Eucharystia, z entuzjazmem uczestniczy we Mszy Świętej, spędza całe godziny przed Najświętszym Sakramentem. Jego doświadczenie i jego dojrzałość chrześcijańska świadczą o prawdziwości słów Ojca Świętego Benedykta XVI zawartych w adhortacji apostolskiej „Sacramentum Caritatis”: "Ofiara Mszy Świętej i adoracja Najświętszego Sakramentu pokrzepiają, wspierają, rozwijają miłość do Jezusa i gotowość do posługi Kościołowi."
Nadto, Carlo z czułym nabożeństwem oddaje się Matce Najświętszej, odmawia wiernie różaniec, i uznaje Ją, jako kochającą Matkę, ofiarując Jej swoje dobre uczynki i drobne wyrzeczenia.
Ten chłopiec, w niczym nieróżniący się od kolegów, jest autentycznym świadkiem, że Ewangelia może być całkowicie i dogłębnie przeżywana również przez nastolatka.
Jego krótkie życie złączone z Chrystusem, było światłem rzucającym promienie na drogę nie tylko tych, którzy go spotkali, ale może stać się nim również dla wszystkich tych, którzy będą chcieli poznać jego historię życia. Nich przykład życia bł. Carlo pomoże współczesnym nastolatkom często uwikłanym w różne problemy i uzależnionym od środków masowego przekazu, zastanowić się nad sensem własnego życia i nad wartościami ewangelicznymi potrzebnymi do pełnej jego realizacji.
Patrząc na tego nastolatka niczym niewyróżniającego się z grona swych kolegów, który pozwolił ogarnąć się przyjaźnią Chrystusa i właśnie przez to doświadczył prawdziwej radości, nasi młodzi ludzie nabiorą przekonania, że takie doświadczenie życiowe niczego nie odbiera z bogactwa i pełni młodzieńczych lat, ale dowartościowuje je jeszcze bardziej.
